Huisdier thuis
Huisdier thuis
Boogschuttervissen kunnen zuurstof innemen vanuit zowel water als lucht. Hoewel ze voornamelijk hun kieuwen gebruiken om zuurstof te extraheren wanneer ze ondergedompeld zijn in water, hebben ze ook een uniek orgel dat het 'suprabranchiale orgel' wordt genoemd, gelegen boven hun kieuwen. Deze gespecialiseerde structuur stelt hen in staat om periodiek atmosferische lucht in te ademen, zelfs als ze in water zijn.
Dit is hoe de Archer -vis zijn ademhalingssystemen gebruikt:
1. Kieuwen:
De boogschuttervissen bezit conventionele viskieuwen, die zijn ontworpen om zuurstof uit het omringende water te absorberen. Wanneer ondergedompeld, pompt de vis water door zijn mond en de kieuwen, waardoor opgeloste zuurstof uit het water wordt geëxtraheerd voordat het door kieuwspleten wordt verdreven. Dit is de primaire ademhalingsmethode van de vis terwijl het onder water is.
2. Suprabranchiaal orgel:
Het suprabranchiale orgel, ook bekend als het accessoire ademhalingsorgaan, is een luchtverdekingsstructuur die wordt aangetroffen boven de kieuwen van boogschuttervissen. Het bestaat uit een doolhof van bloedvaten en gespecialiseerd weefsel dat een met lucht gevulde holte vormen.
3. Gasuitwisseling:
Wanneer de boogschuttervissen extra zuurstof nodig hebben, komt deze op en neemt lucht door zijn mond, die vervolgens het suprabranchiale orgel binnengaat. Binnen het orgaan diffundeert zuurstof uit de lucht in de bloedvaten, terwijl koolstofdioxide uit het bloed in de holte valt. Hierdoor kan de vissen atmosferische zuurstof direct verwerven.
4. Regulering:
Het luchtuitwisselingsproces wordt geregeld door spierbewegingen. Wanneer de boogschuttervissen naar de oppervlakte stijgt, gaat de mond open en breidt het suprabranchiale orgel uit. Hierdoor kan lucht het orgel binnenkomen. Wanneer de vis terug in het water duikt, sluit zijn mond en comprimeert het suprabranchiale orgel, waardoor water binnenkomt.
Door zowel kieuwen als het suprabranchiale orgel te gebruiken, hebben boogschuttervissen zich aangepast om de interface tussen lucht en water te benutten, waardoor ze kunnen overleven in lage zuurstofomgevingen en zelfs in het water kunnen ademen terwijl ze voor korte periodes uit het water zijn. Deze uitzonderlijke ademhalingsmogelijkheden zijn cruciaal voor hun opmerkelijke jachtgedrag, waar ze nauwkeurig waterstralen spugen om insecten te schieten door overhangende vegetatie.