Huisdier thuis
Huisdier thuis
De staat van visstocks is een complexe kwestie, met een breed scala aan factoren die bijdragen aan uitputting en inspanningen om ze te beheren. Hier is een uitsplitsing van de situatie en de acties die worden ondernomen:
Het probleem:
* Overbevissing: De belangrijkste bedreiging. Vissen tegen tarieven sneller dan vispopulaties kunnen zichzelf aanvullen. Dit leidt tot dalende populaties, het verstoren van ecosystemen en het verminderen van de duurzaamheid van de visserij op lange termijn.
* Klimaatverandering: Heeft invloed op de oceaantemperaturen, stromingen en zuurgraad, die de visverdeling, het paaien en de overleving beïnvloeden.
* afbraak van habitat: Vervuiling, kustontwikkeling en destructieve visserijpraktijken beschadigen kritieke vishabitats, verder in gevaar brengende voorraden.
* BYCATCH: De onbedoelde vangst van niet-doelsoorten (zoals dolfijnen, zeeschildpadden of haaien) resulteert vaak in sterfte en heeft een verdere gevolgen voor populaties.
* illegale, niet -gemelde en niet -gereguleerde (IUU) vissen: Dit type visserij werkt buiten wettelijke kaders, ondermijnt instandhoudingsinspanningen en verergering van overbevissing.
acties worden ondernomen:
1. Internationale overeenkomsten en organisaties:
* Verdrag van de Verenigde Naties on the Law of the Sea (UNCLOS): Stelt een raamwerk op voor het beheer van mariene middelen, inclusief visstocks.
* Voedsel- en landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO): Werkt om duurzame visserijen en aquacultuur te bevorderen, waardoor richtlijnen worden gegeven over best practices en het monitoren van visbestanden.
* regionale visserijbeheerorganisaties (RFMO's): Beheer de visserijen in specifieke regio's, stelt vangstlimieten, sluitgebieden en het bevorderen van duurzame praktijken.
2. Nationaal management:
* visserijquota: Beperking van de hoeveelheid vissen die in specifieke gebieden kan worden gevangen.
* Groottelimieten: Bescherming van kleinere, jongere vissen zodat ze zich kunnen voortplanten.
* seizoensgebonden sluitingen: Sluitingsgebieden tijdens kritieke paaigementen.
* beschermde mariene gebieden (MPA's): Het opzetten van gebieden waar visserij beperkt of verboden is om visbestanden te laten herstellen.
* Visserijcertificeringsprogramma's (bijv. Marine Stewardship Council): Het bevorderen van duurzame visserijpraktijken en lonende goed beheerde visserij.
3. Technologische oplossingen:
* akoestische enquêtes: Gebruik van geluidsgolven om de overvloed aan vis te schatten.
* teledetectie op afstand: Monitoring van visactiviteit en omgevingscondities.
* Visserijbewakingssystemen: Het volgen van schepen en vangsten om de naleving van de voorschriften te waarborgen.
4. Onderzoek en innovatie:
* verbeterd begrip van visbiologie en ecologie: Onderzoek helpt bij het ontwikkelen van effectievere managementstrategieën.
* Ontwikkeling van nieuwe visserstechnologieën: Meer selectieve visuitrusting die bijvangst vermindert.
* Aquacultuur: Duurzame viskwekerij kan helpen de druk op wilde voorraden te verlichten.
5. Publiek bewustzijn en consumentenkeuze:
* Opleiding en outreach: Bewustzijn vergroten over het belang van duurzame visserij.
* Labelling en consumenteninformatie: Geïnformeerde keuzes maken over zeevruchten.
* Ondersteuning van verantwoordelijke vismethoden: Het kopen van zeevruchten uit gecertificeerde duurzame bronnen.
Uitdagingen en toekomstige richtingen:
* handhaving: Effectieve handhaving van voorschriften is cruciaal om illegale visserij te voorkomen en naleving te waarborgen.
* Klimaatverandering: Managementstrategieën aanpassen om de veranderende oceaanomstandigheden aan te pakken.
* grensoverschrijdende samenwerking: Effectief beheer vereist vaak samenwerking tussen landen.
* Duurzame aquacultuur: Ontwikkeling van duurzame aquacultuurpraktijken om het vertrouwen op wilde visvoorraden te verminderen.
* Gegevensverzameling en -analyse: Verbetering van de gegevenskwaliteit en analyse ter ondersteuning van een betere besluitvorming.
Over het algemeen worden er nog steeds grote inspanningen geleverd om de kwestie van afnemende visvoorraden aan te pakken. Het vereist een samenwerkingsbenadering waarbij regeringen, industrie, onderzoekers en consumenten betrokken zijn om de duurzaamheid op lange termijn van onze oceanen en de middelen die ze bieden te waarborgen.