Huisdier thuis
Huisdier thuis
Dracht en geboorte:
Tasmaanse duivelsmoeders, ook wel vrouwtjes of joeys genoemd, hebben na de paring een relatief korte draagtijd van ongeveer 21 dagen. De vrouwtjes brengen twintig tot dertig kleine, onderontwikkelde pasgeborenen ter wereld, ook wel 'pinkies' genoemd. Vanwege het beperkte aantal beschikbare spenen (meestal vier), overleven echter doorgaans alleen de sterkste vier tot zes pinken.
Het zakje:
De Tasmaanse duivel heeft een externe buidel, wat een uniek kenmerk is onder buideldieren. De kleine, naakte pinkjes kruipen kort na de geboorte meteen in de buidel. Ze hechten zich vast aan de spenen en beginnen te zuigen aan de voedzame melk van de moeder, die rijk is aan antistoffen en vet.
Ontwikkeling in de buidel:
In de buidel worden de pinken beschermd en hebben ze directe toegang tot de moedermelk, waardoor ze kunnen blijven groeien en zich ontwikkelen. Hoewel het vrouwtje zich af en toe buiten het hol begeeft om voedsel en water te halen, blijven de pinken stevig aan de spenen vastzitten.
Uit de buidel komen:
Na ongeveer vier tot vijf maanden beginnen de jonge Tasmaanse duivels, nu bekend als 'joeys', de buidel te ontgroeien. Ze beginnen misschien hun hoofd naar buiten te gluren en hun omgeving te verkennen. Deze periode wordt gekenmerkt door verhoogde activiteit en geleidelijk beginnen ze korte excursies buiten het hol te maken.
Spenen en onafhankelijkheid:
Terwijl de joeys groter worden, begint hun moeder ze van haar melk af te bouwen. Ze beginnen vast voedsel te consumeren, voornamelijk vlees, en leren geleidelijk zelfstandig te jagen en te overleven. De joeys worden steeds onafhankelijker en worden uiteindelijk rond de leeftijd van acht tot negen maanden volledig gespeend.
De studeerkamer verlaten:
Zodra ze volledig gespeend zijn, zijn de jonge Tasmaanse duivels klaar om erop uit te trekken en het hol van hun moeder te verlaten. Ze verspreiden zich om hun territorium te vestigen en hun eenzame levensstijl voort te zetten, hoewel ze af en toe andere duivels tegenkomen en met hen omgaan tijdens hun zoektocht naar voedsel.
Eenzame levensstijl:
Tasmaanse duivels zijn solitaire dieren, en hoewel de jonge joeys tijdens hun vroege ontwikkeling kort aan spel of sociale interacties kunnen deelnemen, nemen ze uiteindelijk de eenzame levensstijl aan die kenmerkend is voor hun soort.
Het is vermeldenswaard dat Tasmaanse duivels in sommige gevallen te maken kunnen krijgen met uitdagende omstandigheden, zoals verlies van leefgebied, ziekte en afnemende beschikbaarheid van prooien, die hun reproductieve succes en overlevingskansen kunnen beïnvloeden. Er worden inspanningen geleverd om deze iconische buideldiersoort te beschermen en hun overleving op de lange termijn in het wild te garanderen.