Huisdier thuis
Huisdier thuis
solitaire en nachtelijke
Tasmaanse duivels zijn meestal eenzaam en 's nachts voornamelijk actief. Wanneer ze niet op zoek zijn naar voedsel of een partner, leven ze meestal in een hol of een holle log. Ze hebben goed ontwikkelde zintuigen van gehoor en geur en kunnen in het donker navigeren. Deze buideldieren zijn voornamelijk terrestrisch en lopen liever lopen of rennen, maar zijn ook goede klimmers.
Communicatie en sociaal gedrag
Tasmaanse duivels communiceren met elkaar door vocalisaties, lichaamshouding en geurmarkering. Ze hebben een verscheidenheid aan vocalisaties, waaronder geschreeuw, gegrom en sissen. Deze geluiden worden vaak gebruikt om agressie, angst of tevredenheid te communiceren. Duivels gebruiken ook hun sterke musk om territoriale grenzen te communiceren.
Tijdens het paringsseizoen zullen mannelijke Tasmaanse duivels tegen elkaar vechten voor toegang tot vrouwen. Deze gevechten kunnen bloedig zijn, waarbij de mannen hun scherpe tanden en klauwen gebruiken om ernstig letsel aan te brengen.
foerageren en dieet
Tasmaanse duivels zijn vraatzuchtige carnivoren en opportunistische aaseters. Ze voeden zich voornamelijk op aas (rottend vlees) en kunnen tot 10% van hun lichaamsgewicht in één maaltijd eten. Hun krachtige kaken en scherpe tanden stellen hen in staat om botten en bont te consumeren, waardoor niets achterblijft.
Reproductie en levenscyclus
Tasmaanse duivels zijn seksueel volwassen tegen de leeftijd van twee. Ze paren meestal tijdens het broedseizoen van maart-april. Vrouwtjes bevallen van 20 tot 30 kleine, onderontwikkelde jongeren, genaamd Joeys, na een zwangerschapsperiode van ongeveer drie weken. De Joeys blijven ongeveer vier maanden in het zakje van hun moeder en gaan dan naar haar rug totdat ze zijn gespeend van ongeveer acht maanden oud.
Tasmaanse duivels hebben een relatief korte levensduur voor zoogdieren, waarbij de meeste individuen voor de leeftijd van 5 sterven. Dit is te wijten aan een aantal factoren, waaronder vechtletsels, ongevallen en ziekten.
Conserveringsstatus en bedreigingen
De Tasmaanse duivel wordt geclassificeerd als bedreigd door de International Union for Conservation of Nature (IUCN). De belangrijkste bedreiging voor de soort is een besmettelijke kanker genaamd Devil Face Tumor Disease (DFTD). DFTD wordt verspreid door direct contact tussen duivels en veroorzaakt grote, misvormende tumoren die uiteindelijk tot de dood leiden. Deze ziekte heeft de Tasmaanse duivelspopulatie gedecimeerd, met tot 90% van de bevolking verloren in sommige gebieden.
Instandhoudingsinspanningen worden gedaan om de Tasmaanse duivel te beschermen en het uitsterven ervan te voorkomen. Deze inspanningen omvatten fokprogramma's in gevangenschap, onderzoek naar de ziekte en maatregelen om het contact tussen gezonde en geïnfecteerde personen te verminderen.