Huisdier thuis
Huisdier thuis
De Māori had een diep begrip van hun omgeving en ontwikkelden complexe systemen voor het beheer van hun middelen, inclusief zeevruchten. Deze systemen waren gebaseerd op Tikanga (gebruikelijke wet en praktijk) en Mātauranga Māori (Māori -kennis) en opgenomen:
1. Beperkte toegang:
* rāhui: Dit was een vorm van tijdelijke of permanente sluiting van specifieke gebieden voor vissen of verzamelbronnen, waardoor de aandelen mogelijk zijn. Rāhui kan worden opgelegd door een stam of familie, vaak gebaseerd op spirituele overtuigingen, maar ook om ecologische redenen.
* Tapu: Dit concept van heiligheid werd toegepast op specifieke gebieden, soorten of tijden van het jaar. Het beperkte de toegang en oogsten, vaak om religieuze of culturele redenen, wat leidde tot behoud.
2. Visserijpraktijken:
* Net vissen: Māori gebruikte netten van verschillende maten en materialen, waardoor selectieve visserij mogelijk was en bijvang kon worden verminderd.
* haak en lijnvissen: Deze traditionele methode was gericht op specifieke vissoorten en minimaliseerde de impact op het leven van andere zee.
* speervissen: Beperkt tot specifieke gebieden en soorten, het minimaliseren van de algehele vangst.
* Respect voor de oceaan: Māori geloofde dat de oceaan een levende entiteit was die met respect moest worden behandeld. Ze beoefenden rituelen voor en na het vissen en erkenden hun afhankelijkheid van de premie van de oceaan.
3. Kennis van soorten en seizoenen:
* Māori had een diep begrip van het gedrag van vis, migratiepatronen en paaistegeizoenen. Met deze kennis konden ze zich op het juiste moment op specifieke soorten richten, waardoor de vangst werd gemaximaliseerd en de impact op populaties minimaliseerde.
4. Betrokkenheid van de gemeenschap:
* Besluitvorming over resource management werd vaak gedaan op gemeenschapsniveau. Dit liet gedeelde verantwoordelijkheid toe en verhinderde overexploitatie.
5. Intergenerationele kennisoverdracht:
* Māori -kennis over duurzame visserijpraktijken werd door generaties doorgegeven. Dit zorgde voor de continuïteit van hun natuurbeschermingssysteem.
Samenvattend ontwikkelde de Māori een complex en effectief systeem voor het beheren van hun zeevruchtenbronnen. Dit systeem was gebaseerd op hun diepe begrip van het milieu, culturele overtuigingen en duurzame praktijken, wat resulteerde in een langdurige en gezonde relatie met de oceaan.
Het is belangrijk op te merken dat de specifieke praktijken en hun implementatie varieerden tussen verschillende Māori -stammen en regio's.