Huisdier thuis
Huisdier thuis
Eierlevendbarend verwijst naar een unieke voortplantingsstrategie die bepaalde diersoorten vertonen. Bij ovovivipariteit blijven bevruchte eieren behouden en ontwikkelen ze zich in het lichaam van het vrouwtje, maar ze krijgen voeding uit de dooierzak in het ei in plaats van via een placenta-verbinding.
Belangrijkste kenmerken van ovovivipariteit:
Embryonale ontwikkeling in Egg: Eierlevendbarende dieren produceren aanvankelijk bevruchte eieren, vergelijkbaar met ovipaarachtige soorten. In plaats van deze eieren buiten het lichaam te leggen, houden ze ze echter intern vast.
Nutriëntenvoorziening: Ontwikkelende embryo's in de vastgehouden eieren zijn afhankelijk van de dooierzak als de belangrijkste bron van voedingsstoffen. De dooierzak bevat opgeslagen voedingsstoffen die essentieel zijn voor de embryonale groei en ontwikkeling.
Gebrek aan placenta-verbinding: In tegenstelling tot levendbarende soorten brengen ovovivipaar dieren geen directe placenta-verbinding tot stand tussen de moeder en het embryo. Daarom vindt de uitwisseling van zuurstof en afval voornamelijk plaats via de doorlaatbare schaal of het membraan van het ei.
Voorbeelden van eierlevendbarende soorten:
1. Bepaalde reptielen: Veel soorten slangen, zoals boaconstrictors en ratelslangen, evenals sommige hagedissen, waaronder skinks en bepaalde gekko's, zijn ovoviviparous. Ze houden bevruchte eieren in het lichaam totdat ze uitkomen, maar zonder een placenta-verbinding tot stand te brengen.
2. Zeeslangen: De meeste zeeslangen behoren tot de ovovivipaar-groep. Soorten als de geelbuikzeeslang (Pelamis platura) houden bijvoorbeeld hun eieren intern vast en brengen levende jongen ter wereld zonder directe voeding via een placenta.
3. Bepaalde haaiensoorten: Een paar soorten haaien, zoals de hondshaaihaai (Squalus acanthias) en sommige soorten hamerhaaien, vertonen ovovivipariteit. Bevruchte eieren worden vastgehouden in de eileiders van de vrouwtjes en de voeding wordt uitsluitend verkregen uit de dooierzak van het ei.
4. Zeeduivel (diepzeesoorten): Bij bepaalde soorten zeeduivel die in de diepzee voorkomen, varieert de voortplantingsstrategie. Meestal hechten vrouwtjes bevruchte eieren aan gespecialiseerde huidklieren of structuren op hun eigen lichaam of lichaamsdelen van parende mannetjes. In dit geval worden ze "geparasiteerde mannetjes" genoemd.
Samenvattend is ovovivipariteit een voortplantingsmethode waarbij bevruchte eieren zich in het lichaam van het vrouwtje ontwikkelen, waarbij ze hun voeding uit de dooierzak van het ei halen in plaats van via een placentaverbinding. Verschillende soorten reptielen, zeeslangen, haaien en diepzeevissen gebruiken deze voortplantingsstrategie.