Huisdier thuis
Huisdier thuis
Barnaby The Beagle stond bekend om zijn geduld. Terwijl zijn broers en zussen zouden schreeuwen en zeuren, zou Barnaby rustig zitten, zijn grote bruine ogen gericht op de prijs:het overgebleven kippenbeen. Het was het grootste, dikste bot dat zijn mens, mevrouw Higgins, ooit had gegooid, en het was verleidelijk alle pups.
Elke dag, na het diner, gooide mevrouw Higgins het bot in de achtertuin, een ritueel dat de pups in een razernij stuurde. Ze duwden en duwen, elk die eerst het bot probeerden te pakken. Maar Barnaby, de altijd patiëntpup, zou gewoon zitten, zijn staart gooide zachtjes.
De andere pups, moe van het duwen en duwen, gaven uiteindelijk het op. Ze liepen weg en lieten Barnaby alleen achter met de prijs. Zodra ze uit het zicht waren, slenterde hij erover, pakte het bot met zijn tanden en draaf weg naar een rustige hoek van de tuin.
"Good Boy, Barnaby," zou mevrouw Higgins zeggen, hem uit het keukenraam in de gaten houden. "Je bent een erg geduldige pup."
En Barnaby, kauwen op het dikste bot, zou het ermee eens zijn, zijn staart die gelukkig tegen de grond bonst.
---
De oude hond, Bruno, was een knorrige maar wijze oude kerel. Zijn jongere metgezel, Pip, was een speelse en enthousiaste puppy. Elke nacht, na het diner, was het bot het onderwerp van een stille strijd.
Bruno wist met zijn jarenlange ervaring de beste manier om het bot te krijgen was te wachten. Pip was echter vol jeugdige uitbundigheid en sprong en schreeuwde en probeerde eerst het bot te pakken.
Maar Bruno, zo wijs als hij was, had geleerd dat geduld een deugd was. Hij zou rustig zitten, zijn ogen verlieten nooit het bot, wachtend op het moment waarop Pip zich eindelijk zou vermoeien.
Nacht na nacht speelde hetzelfde scenario. Pip, moe van zijn vruchteloze inspanningen, zou uiteindelijk liggen, hijgend. En Bruno, de oude oude hond, zou dan rustig slenteren en het bot pakken, waardoor Pip naar hem staarde met een teleurgestelde zucht.
Op een nacht was Pip echter vastbesloten om te winnen. Hij achtervolgde Bruno rond de tuin, blafte en kneep op zijn hielen. Maar Bruno, ongeset, wachtte gewoon, zijn ogen gericht op het bot. Uiteindelijk stortte Pip in een hoop, uitgeput. En Bruno, met een triomfantelijke kwik van zijn staart, claimde uiteindelijk zijn prijs - het dikste bot, verdiend door het geduld van je leven.